"Nocnik" Żuławskiego, czyli kupa w salonie
Pal licho "Esterkę"! W czambuł potępia Wajdę, za to, że zablokował w sobie dionizyjskość (tzn. homoseksualizm).
W antydzienniku, nazwanym prowokacyjnie „Nocnikiem”, autor łączy pasję demaskatora intelektualnej hucpy z analizą urojonych wielkości i własnych klęsk poniesionych w życiu prywatnym. Każdy z tych wątków jest fascynujący, przedstawiony z ekshibicjonistyczną szczerością i niesamowitą stylistyczną brawurą, zanurzoną niekiedy w trudny do zniesienia bełkot. Obok błyskotliwych myśli sporo tu powtórzeń, narcystycznych samozachwytów, urwanych w połowie zdań. W tym dzienniku szaleńca (bo szaleństwo, wedle Żuławskiego, to talent) najwięcej jest jednak jadu, „swobodnego srania o wszystkim i na wszystko”. Kolegów po piórze autor nazywa przykładowo „zaperzonymi a smutnymi klaunami”. W czambuł potępia filmowców, w tym oczywiście Wajdę, za to, że zablokował w sobie dionizyjskość, tzn. homoseksualizm,
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz